“Jij praat zo mooi ABN”, zei mijn teamleidster, toen ik, net afgestudeerd, via uitzendwerk in de verzekeringen belandde. “We krijgen zo’n bandje waar mensen dan 1,2 of 3 moeten kiezen, kun jij niet even de tekst ervoor inspreken?”

Fast forward 25 jaar later, en ik spreek nog steeds de telefonische keuzemenu’s van deze verzekeraar in. Inmiddels duizend teksten verder. Ik vind het nog steeds leuk om te doen, om zo vriendelijk en duidelijk als mogelijk mensen door het menu en de wachttijd te leiden.

 

Uitspreken

In de loop der jaren zijn er veel plekken bijgekomen, waar ik mijn stem gebruik.

“Je hebt zo’n mooie stem… ik word er rustig van”, als ik een ontspanningsoefening begeleid.

“Ik krijg het gevoel dat ik goed ben zoals ik ben”, in begeleidingsgesprekken

“Je gedichten, ik wil er meer van horen”, als ik ze voordraag.

Het maakt me verlegen, en geeft me tegelijk de drive om mijn woorden nog meer uit te spreken.

Snappen

En wat doe ik nou eigenlijk? Ik laat mensen zichzelf zijn, althans dat probeer ik.

Misschien wel juist omdat ik heel makkelijk toegang heb tot het gevoel níet o.k. te zijn zoals je bent.

Ik luister. Ik absorbeer verhalen en ik snap mensen. Ik snap ze altijd.

Ik praat. Ik praat woorden aan elkaar tot zinnen. Zinnen tot boodschappen, korte of langere.

Het liefst zodat iemand er iets mee kan.

Soms wachten. Kiezen. 1,2 of 3. Of 8. “Wilt u de keuzes nogmaals horen…”

Wachttijd veraangenamen.

 

Ik weet dat het lang duurt

Ik weet dat het lang duurt, als je tegenslag meemaakt. Ik weet dat je wacht. Op antwoord. Op duidelijkheid.

Ik ben er, om de wachttijd te verwoorden, en je te laten voelen dat je het goed doet.

Dat je niets hoeft te veranderen aan jezelf. Dat alles wat je voelt legitiem is. Hoe naar het ook voelt.

En als je wil, lopen we een stukje samen op. Kunnen mijn woorden je steunen.

Om de wachttijd te leren verdragen. Vertrouwen te krijgen in het nu. Waardoor het niet meer zoveel uitmaakt hoe lang het wachten duurt.

Want dan weet je dat er iemand opneemt, iemand luistert als jij uitreikt.

 

Jijzelf.

Meer lezen?

Wil je meer lezen van mijn persoonlijke verhalen? Kijk dan eens bij een van mijn andere blogs:

Tot ik niet meer kan

Tot ik niet meer kan

Tot ik niet meer kan Het boek The One thing ligt al een jaar virtueel op mijn nachtkastje. Met periodes pak ik het erbij voor het slapen gaan, lees een paar bladzijden voor ik het weer wegleg. Slaperig, maar geïnspireerd en gemotiveerd om het leven simpeler aan te...

Ik geloof in…

Ik geloof in…

Ik geloof in mogen zijn wie je bent. Zonder dat je eerst assertiever, stoerder, daadkrachtiger, of juist minder roekeloos hoeft te worden. Zonder dat je je gevoel eerst moet verwerken, zonder dat je een betere versie hoeft te...

Luister: Je bent geweldig

Luister: Je bent geweldig

Je bent geweldig Ook als je niets doetNiets bereiktNiets presteertVan wat je dacht dat je zou hebben moeten je zou toch zullen.... Ben je geweldig. Je mag meer.Maar je mag ook minder. Je bent niet pas in control als je veel kunt laten zien Van wat je doet Of kunt...

Het is ok, ook al voelt het niet ok.

  "Ik heb er zo geen zin in", zei ik een paar weken geleden tegen Robert - mijn vriend. Nou ja zeggen... ik snikte het meer.  Het overlijden van mijn lieve Oma kwam steeds dichterbij. En in de veiligheid van samen even zitten in de avond... sprak ik me uit over waar...

Een jaar van mildheid

Een jaar van mildheid

Vandaag precies een jaar geleden, besloot ik tot "Een jaar van mildheid". Ik had mijn verjaardag gevierd zoals ik wilde. Klein. Ik had twee online meetings die me hielpen voelen dat ik goed ben zoals ik ben. Niemand kan het voor mij doen, bedacht ik me. Ik ben de...