Mei 2022. Ik voelde het zo sterk afgelopen weken.
Uitgelogd van alle socials. Op reis. Een vakantie in het buitenland sinds lange tijd.
De natuur. Het licht. De geluiden. Alles was mooi en intens.
En ik hoefde er niets mee, anders dan ervaren, vastleggen voor mezelf.
En lol maken.
In het nu. Net als vroeger.
Geen moment miste ik die online wereld.
En zodra ik thuis was, en even Instagram opende, voelde ik het weer: … als een hamster in een tredmolen… stories swipen.
Ik houd het rad zelf lopend.
Als ik er middenin zit lijkt het alsof het om de inhoud gaat, maar eigenlijk word ik zoveel meer gestuurd dan ik denk.
Het stuur uit handen
Nu ik er even uit was, zie ik het scherper lijkt wel. Het Al.go.rit.me .
Heeft iemand een nieuwe baan en deelt daarover? De volgende story is van een vacature… en ik denk o ja leuk dat is misschien wat voor mij, en voor je het weet ben ik een half uur en 10 websites verder. Deelt iemand een mooie foto in de natuur? De volgende story is een advertentie voor vakantie. Hetzelfde verhaal. Ik surf en swipe me suf.
Handig? Soms praat ik het goed door te bedenken dat het wel heel fijn is, zo’n systeem dat met je meedenkt. Dat het bijna is of het gedachten kan lezen.
Maar wie bepaalt daarmee uiteindelijk waar mijn aandacht naartoe gaat… en blijft gaan? Handig? Of een sneaky manier om op het juiste moment geld aan me te verdienen?
Ik was nog geen dag terug en had alweer een online cursus gekocht… het vele wandelen dat ik op vakantie deed en wat me hielp om me sterk, fit en blij te voelen; binnen een paar dagen was het binnen leven en “dingen doen op schermen en daarvan ontspannen met nog meer schermen” weer de norm. Die wandeling, ah die komt morgen wel. Even in de tuin werken – er moet nog zoveel gebeuren – ben ik toch een beetje buiten.
Leven of geleefd worden
En ik wil dat niet meer. Ik voelde op vakantie hoe fijn het was, zonder al die afleiding.
Hoe hou ik dan contact met wat IK echt nodig heb, nu?
IK – dus niet mijn brein – door advertenties met mooie beelden en aansprekende kleuren verleid tot meer – anders – beter.
IK – dus niet wat de mensen om mij heen doen, en daar nog meer van.
Het laatste nieuws. De nieuwste trends.
He kijk die persoon denkt aan me, ik word gezien!
De herinnering aan de bank met gymles vroeger.
Gekozen worden… gezien worden…als de belangrijkste graadmeter voor bestaansrecht en zelfvertrouwen.
Het vreselijke gevoel van bij de laatsten horen.
En ik ben niet als laatste – of als eerste.
Waar mijn hart blij van wordt.
Ik wil niet wachten tot ik gekozen word. Ik wil gewoon ZIJN. Staan voor wie ik ben.
Vertellen wat ik wil vertellen. Ook als het spannend is. Ik niet weet wat de uitkomst is. Of mensen het leuk vinden.
Of ik het leuk blijf vinden. Maar kiezen omdat het nu is waar mijn hart blij van wordt.
Minder schermtijd, meer voelen
Dat kan alleen als ik minder in die schermen verdwijn, en meer contact maak met mijn gevoel. Helemaal geen socials – een beetje?
Mijn gedachten proberen het uit… houden me in de verslavende greep.
Zou ik een beetje in het rad kunnen lopen, niet te hard zodat ik er nog uit kan stappen wanneer ik wil? Zou dat kunnen? Ben ik zo sterk?
De telefoon ver weg, het geluid op hard voor eventuele bellers, maar verder niet gebruiken? Op iPad of laptop de socials bekijken, voor een beperkte tijd of met een helder doel om zelf iets te delen?
Ik wring mezelf in allerlei bochten en hoor mezelf zingen:
“Waarom zou je dat doen?”
Is het angst om los te laten?
Verbondenheid met mensen om wie ik geef, die voor een groot deel ook die socials gebruiken?
Verlangen om mijn geluid te laten horen. Dat sowieso. Maar moet dat daar?
Mag dat ook elders? Anders? Eerst maken, dan pas delen?
Stap voor stap.
Het mag sowieso op gevoel.
Want de enige manier waarop ik stappen kan zetten, is wanneer ik mezelf de ruimte geef om te voelen.
Uit het hamsterrad blijf, en niet steeds mijn hersens vul met dingen die niet van mij zijn.
Want die vullen dan mijn ruimte. En de tijd die ik heb.
Ik heb maar even. Een leven lang. Kort.
De tijd vliegt.
Dus wat wil ik?
Nu.
Echt.