Het boek The One thing ligt al een jaar virtueel op mijn nachtkastje. Met periodes pak ik het erbij voor het slapen gaan, lees een paar bladzijden voor ik het weer wegleg. Slaperig, maar geïnspireerd en gemotiveerd om het leven simpeler aan te pakken. Morgen.

De laatste maanden ervaar ik steeds meer onrust. Is het de oorzaak, of het gevolg van mijn nieuwe avondroutine. Huizen kijken op Funda, impulsieve ideeën voor inrichting, speelgoed of wat dan ook verkennen op Marktplaats, kleren voor die kleine zoeken, de boodschappen bijwerken… o ja en vakantiehuisjes scrollen.

Tot de telefoon uit mijn hand valt omdat ik wegdut. Tot ik niet meer kan.

Een telefoon zonder social media

Social Media is al meer dan een half jaar van mijn telefoon af, maar schijnbaar nuttige opzoekingen houden mij nu in de greep. Weg uit het nu. Weg van emoties die ik niet wil voelen. Weg van gedachten en gedoe.

Gedoe in mijn hoofd over een huis dat in 10 jaar is dichtgeslibd. Foto’s die virtueel liggen te wachten, herinneringen aan leuke en lastige tijden. Verhalen die geschreven mogen worden. Een relatie die stabiel maar niet zozeer spannend is. We zijn ouders van een prachtkind – we wilden het al zo lang – maar voelen ons geen geliefden. Iets wat moeilijk te veranderen is door heftige herinneringen. Flashbacks aan IVF en verlies, rare associaties met vroeger tijden. Angst. Emoties die ik ervaar, maar ons samen beïnvloeden.

Dus gaan mijn vingers vlugvlug naar websites, om informatie te zoeken, of handige dingen die we goed kunnen gebruiken. De knop met “later betalen” is zo ingedrukt. Of om te dromen over de volgende vakantie, of te kijken of er nog mooie nieuwe huizen zijn – voor later. Soms maak ik bijna een afspraak met een makelaar.

Zo leuk. Zo vrij van zorgen – zo’n nieuwe woonplek. In mijn hoofd.

Vertroebeld door spullen

Ik heb ook echt zin in nieuwe dingen. Heel erg. In muren sauzen. Inrichten. Schuiven met meubels Alleen niet hier. Niet in dit huis met al die troep. Met overal stapeltjes. Tijdschriften. Kleren. Klus-spullen. Knutselmateriaal. Dozen met oude albums en herinneringen – mag niet weg. Bakken met speelgoed – mag niet weg. Mijn dochter heeft het van geen vreemde.

Heb ik iets in mijn handen, denk ik bij alles dat ik er nog iets mee kan, mee moet voordat het weg mag…. als het al weg mag, want twijfel viert hoogtij. Naast angst, onrust en oordeel. “Wat nou als ik spijt krijg”, “Ik heb het nooit gebruikt, wat slecht”, “Als ik dit wegdoe, wordt dochterlief verdrietig”, “Het gaat niet snel genoeg” “Je komt er nooit doorheen” “Doe ik later wel hoor het staat hier goed…”

Dat is niet waar. Het staat in de weg. Het vertroebelt mijn hart. Maakt zwaar en druk in mijn hoofd. Stagneert in mijn ontwikkeling. De tijd waarin ik surf en zoek, had ik afgelopen half jaar al voor 10 boeken kunnen gebruiken. Die nog in de kast staan. De spullen overal, maken me onrustig en minder betrokken bij mijn huis en mijn eigen leven. Het voelt als een blok aan mijn been.

Maar eerlijk: ik ben er bang voor. Voor leegte. Voor de ruimte die naar aanvoelt. Als ongezellig. Als tekort. Als zielig. Als tekortschieten naar je kind. Ze heeft niet genoeg. Wij hebben niet genoeg. Dat is niet mijn deel. Dat voelt als groter, en ik heb grote behoefte daar anders mee om te gaan.

Mildheid naar mijzelf

Als mijn One thing is om mildheid te leven en verspreiden… mag er dan ook mildheid naar mijzelf? Naar hoe ik afgelopen jaren heb geïncasseerd, gezocht naar een modus om verlies en trauma te verwerken, een baby veilig groot te brengen, de ontwikkeling van mijn geliefde man en mijzelf aandacht te geven.

Dat het veel was. En is. En dat ik niet alles kan, dat opruimen erbij in is geschoten, maar nu weer wat aandacht mag krijgen. TLC. Zacht, liefdevol en zorgzaam.

En dat dat tijd mag kosten. Ik tijd mag maken. Op het juiste moment. Mijn hoofd dat er om 22.30 ’s avonds over begint mag vertellen dat het nu even niet gelegen komt. Morgen weer een dag.

Omdat ik kan. Mag. En wil. The one thing.