OVER MIJ
Minder Hoofd, Meer Hart
Ik ben Elisabeth, 50 jaar, woon in Rotterdam met vriend Robert en onze dochter van bijna 8.
Van mijn 25e tot mijn 38e werkte ik – opgeleid tot psycholoog – met en voor mensen.
Ik was altijd al een gevoelsmens, maar wist er vaak geen raad mee – mijn perfectionisme zat aan het stuur van mijn leven.
Inmiddels weet ik dat ik mijn hart, lijf en ziel te volgen heb – niet dat kritische stemmetje in mijn hoofd.
Door een aantal verlieservaringen in mijn leven leerde ik dat alles niet zo te controleren is als ik dacht, toen ik een half leven geleden de volwassenheid instapte.
Verlies van relatie, van vroege zwangerschappen, van de vanzelfsprekendheid van een kindje kunnen krijgen.
Verlies van controle, of eigenlijk, verlies van het idee dat controle een vereiste is voor geluk.
Acceptatie, vooral van mezelf, met alles wat ik denk en voel, is een levenslang pad.
Van Doen naar Zijn
Afgelopen jaren hebben me veranderd, in die zin dat ik steeds meer leer vertrouwen op intuïtie, zonder te verwachten dat bepaalde keuzes tot resultaat X of Y leiden… ik hou het leven meer open. Iets meer.
Is dit vol vertrouwen, leunend in het leven, voelend dat alles goed komt….? zoals je vaak leest? Echt niet, ik ben nog steeds bang, en zou ik mijn kritisch verstand volgen, zou ik vooral dingen doen die die angst op korte termijn wegnemen.
Mijn week zit vaak vol “to-do’s” en afleiders van stress (online zijn, ik noem maar wat) die de angst dempen. Inmiddels lukt het me om meer ruimte te maken voor “to-not-do’s”, “to-feels”, “to-justbe’s”. Vaak nog omdat mijn lijf en hoofd aangeven dat het genoeg is, maar steeds vaker omdat ik het wil. Gewoon wat liever voor mezelf. Het is geen eindpunt, maar levenslange oefening.
Omarmen
Ik probeer het leven te omarmen zoals het komt. Ook als er shit gebeurt (en die gebeurt), is er niks mis met jou, of mij, ook al maakt ons verstand (of andere mensen) ons van alles wijs daarover. Ik haak af als iemand over “beste versie van jezelf” begint. Die ben je al. Alles begint bij jezelf omarmen zoals je nu bent. Met compassie naar jezelf kijken. En als je dat lastig vindt, join the club. Ik ook. Het is de grootste inspiratie en drijfveer voor wat ik doe.
Passies
Ik woon in Rotterdam dus, samen met Robert en dochter Janne. Eén om voor te zorgen, 2 kleine vlinderkindjes in ons hart. Ik heb een passie voor woorden, voor ritme, patronen. In muziek, in kleur, gedichten. Of het nu is om naar te kijken, of ze zelf te maken: ik word er rustig van, het geeft me focus en helpt verzachten.
Misschien weet je nog niet dat ik:
- … vroeger archeoloog wilde worden en een fascinatie had voor het oude Egypte.
- … mijn lijfspreuk afgelopen jaren was: “Daar kan ik nog wel wat mee”.
- …. dus een behoorlijke uitdaging heb in mijn huis opruimen en afscheid nemen van dingen.
- …. vroeger elke klassenavond op het podium stond te playbacken of stukjes op te voeren.
- …. het een feest vind als ik mijn dochter dingen kan leren en de wereld met haar samen mag ontdekken.
- … al meer dan 10 jaar geen alcohol meer drink – “Genoeg gedronken in dit leven”.
- … na dat besluit mezelf veel meer op waarde leerde schatten, en mijn huidige partner tegenkwam
- … vroeger nogal gepest ben en mezelf een nerd vond.
- … een allergie heb voor pestgedrag, statusgeneuzel en competitie.
- … steeds meer omarm hoe ik nou eenmaal ben “Licht chaotisch, grappig (niet mijn woorden) slim en gevoelig”.
Wat ik graag doe
Ik hou van ruimte maken om mezelf te zijn. Sterker nog: dat heb ik nodig, om uit mijn hoofd te komen en in het leven te stappen. Of het nu is door te verdwalen over het strand, in bos, of in verfpatronen.
Door op te schrijven wat er in me leeft, mee te voelen met iemand met ongezien verdriet… precies de woorden of beelden te maken die iemand steunen. Verzachting brengen.
En dan het liefst op zo’n manier dat mijn kritisch verstand (altijd wel aanwezig) achterin de bus zit, en ikzelf kan bepalen waar ik naartoe rijd. O ja, ik hou van metaforen 😉
Als ik mezelf ben, dan klopt het, stroomt het leven. Hoe het ook loopt. Dat wil ik jou graag ook laten voelen.
Schrijven
Als ik schrijf, breng ik gevoel van binnen naar buiten. Ik weet dat door mijn woorden, anderen zich minder alleen voelen.
Zoals woorden van anderen mij me in verdrietige tijden minder alleen hebben laten voelen.
Daarom schrijf ik. Zodat je weet dat niets raar is wat je voelt of denkt.
Gedichten, blogs, herinneringen. Gecombineerd met beeld, of op zichzelf.
Alles mag er zijn. Meer lezen?
Verbeelden
Ik hou van kleuren en vormen, zien en maken. Vroeger alleen in foto’s, nu ook met mijn handen. In mijn atelier heb ik de ruimte om mijzelf te zijn, en ik laat graag anderen voelen hoe fijn dat is.
Via online VerwonderWorkshops, kun je voelen hoe het is om dingen te maken waarbij het niet om het resultaat gaat, maar om het proces, en het feit dat je jezelf er de ruimte voor geeft.
“Het wordt mooi, want jij maakt het” is hierbij mijn motto!
Spreken
Dingen onder woorden brengen – spreken voor en met anderen – vertellen – optreden – is wat ik van jongs af aan al doe.
Veilig onzichtbaar met alleen mijn stem achter een microfoon, of voor online of Live publiek.
Nog steeds met knikkende knieën, maar de drang om mijn stem te laten horen is minstens gelijk aan – zo niet groter dan – de angst ervoor.