“Ik wil je vragen om met aandacht deze rozijn te bekijken”. Ze vroeg het ons met een serieus gezicht. Met zo’n acht collega’s waren we, zo’n twintig jaar geleden. Lacherig, een rozijn bekijkend. En daarna met ogen dicht voelend. Proevend. In het hier en nu zijn en alleen maar opmerken – wat moesten we daarmee?
We werkten in de preventieve GGZ, bevlogen om mensen te helpen beter in hun vel te komen zitten. Maar op deze manier stilstaan, iets nieuws doen wat we niet echt snapten, en als team uit onze comfort-zone, was spannend. We deden veel met cognitieve methodes, met het hoofd, gericht op de toekomst. Dachten in controle, veranderen van gedachten en gedrag. Problemen oplossen, daar kwamen de mensen immers voor.
Dus de collega die de stap had gewaagd richting “dat vage mindfulness” – niet met haar hoofd maar met haar hart, zij en haar rozijnen werd met argusogen bekeken.
Nare gevoelens zo snel mogelijk oplossen
Twintig jaar verder… en mindfulness, waar de rozijn-oefening vaak een eerste onderdeel van is, is veel verder ingeburgerd. Zo ingeburgerd, dat we ons massaal abonneren op meditatie– en ontspanningsapps. Het vergoed wordt door de zorgverzekeraar, en terecht, want het is aangetoond effectief.
Maar… we hebben wel een onuitgesproken verwachting. We willen ons er beter door voelen. Misschien niet meteen, maar toch wel heel gauw.
We doen het immers niet “voor niks”. En daar komt dan vaak de teleurstelling. Want door meer in het nu zijn, ga je ook meer voelen. Ook de nare dingen. En we willen geen pijn, geen verdriet, boosheid ook liever niet, zeker niet als we er niet meteen iets mee kunnen.
Waarom is het lastig om nare emoties te voelen?
Veel van ons hebben toch nog steeds geleerd dat die “verkeerd” zijn, met goedbedoelde “Daar hoef je toch niet om te huilen”. “Trek het je niet aan.”
We zijn bang afgewezen te worden als we ons kwetsbaar opstellen. Daarnaast, door “Wat je aandacht geeft, groeit” en “Je hebt altijd een keuze”, uitspraken die je in (social) media veel tegenkomt, wordt de ruimte om te voelen niet groter.
De boodschap die erin klinkt: “Als je je rot voelt, is het je eigen schuld.” Want jij kiest. Dus jij kan ook kiezen je niet rot te voelen. Of anders te denken. Is de boodschap vaak. En dat vind ik zo naar. Want emoties die je hebt, heb je. Gedachten die je hebt, net zo goed. Ook de irritante
Zijn niet leuk, maar ze wegstoppen, of zo snel mogelijk verwerken of ombuigen, is als een deksel op een kookpot. Het gaat borrelen, vastzitten, overkoken.
Foto is van Stefan Moertl via Unsplash.
Vluchten van jezelf en je emoties
Vaak zit er zo’n gedachte en angst bij(ik heb die toch zeker wel), dat als we ons rot voelen, het nooit meer overgaat. Dus erbij blijven is gewoon spannend. En niet leuk.
En we willen toch op z’n minst leuk, gezellig, en liever nog helemaal-geweldig, dat leven. Dus kopen we tijdschriften, verslinden zelfhulpboeken, nemen we nog een meditatie-app. Want die vorige “hielp toch niet zo goed ontspannen”.
Het kan altijd leuker, rustiger, in betere versie, in ieder geval anders dan wie we nu zijn. Zo blijven we weggaan van onszelf, en worden tijdschriften, boeken, ontspanning-apps en positiviteits-mantra’s een vlucht, een nieuwe afwijzing van onszelf, in plaats van een aanvulling en een safe space waar je mag voelen wat je voelt.
Zijn wie je bent. Gewoon nu, op dit moment. Je doet niets verkeerd als je je rot voelt, en hoeft geen andere versie te worden. Dat gaat je niet het geluk geven waarvan je denkt dat het gratis meegeleverd wordt met die versie.
- Lees ook: Wil je minder op je telefoon zitten? – Begin hier eens mee..
Mogen zijn zoals ik ben
Het lijkt zo simpel, dat erbij zijn, en is tegelijk zo moeilijk als tien minuten lang met aandacht een rozijn bekijken.
De rozijn-oefening plantte bij mij een zaadje, wat uitgroeide tot steeds meer oefenen met in het hier en nu zijn. Mezelf serieus nemen met alles wat ik denk en voel. Er mogen zijn, precies zoals ik nu ben. Ook als mijn gedachten iets anders vertellen.
Mijn collega, ondernemend als ze twintig jaar geleden was, zette de stap naar dat “in het nu zijn”. En ik ben haar nog steeds dankbaar dat zij me daarin voorging.
Andere blogs lezen?
Ik heb nog meer blogs geschreven: