Vandaag precies een jaar geleden, besloot ik tot “Een jaar van mildheid”. Ik had mijn verjaardag gevierd zoals ik wilde. Klein. Ik had twee online meetings die me hielpen voelen dat ik goed ben zoals ik ben.
Niemand kan het voor mij doen, bedacht ik me. Ik ben de enige die kan besluiten mezelf voorop te zetten.
Om zachter te worden, om te mogen zììn, in plaats van steeds maar dingen doen om mezelf de moeite waard te vinden. Dingen mogen in plaats van moeten.
Ik leerde mijn kritisch verstand nog beter kennen, én leerde het minder serieus nemen, in het aansporen altijd maar “nuttig” bezig te zijn.
Het leidde me door nieuwe creatieve gebieden waar ik intens van geniet, nog steeds. Met mijn handen werken, zonder doel, en de kritische stem parkeren die dat stom vindt. Doorgaan, en voelen hoe goed me dat doet.
Terugblik
En nu ik weer jarig ben… heb ik de behoefte terug te blikken. Zo van tadaa hier ben ik, mag ik u voorstellen aan die insert gruweltoon Nieuwe Verbeterde Versie Van Mijzelf * gruweltoon uit*.
Terwijl het niet klaar is. Ik ben gewoon vandaag weer wie ik vandaag ben. Morgen voel ik me anders. Sterker nog, over een minuut produceert mijn lijf andere signalen dan terwijl ik deze woorden typ. Mildheid naar mezelf, is vooral mild zijn naar alles wat er is. Ook als ik niet mild ben.
Want er komt regelmatig verzet op. Dan heb ik verlangen naar voorspelbaarheid, naar rust, en naar angst-vrij door het leven… dan denk ik dat die angst ligt aan de dingen die ik doe. Dat als ik daarmee stop, alles goed is. Dan wil ik alleen maar een opgeruimd huis met een lekker geurtje, zen-muziek en color-coordinated inrichting. Niks mis mee overigens he… alleen ik weet als ik daarnaar verlang, dat ik iets anders wegstop.
Terwijl…. “Hee hallo leven” – dat staat bijna gelijk aan “Hee hallo angst”.
Nieuwe dingen. Nieuwe situaties, neem nou afgelopen 1,5 jaar. Het leven is een rollercoaster, en angst mag daarbij horen.
Als ik dan toch terugblik, ben ik vooral veranderd in minder mijn best doen om de angst te bezweren. Zo goed als ik dat kan. Op dit moment.
Dat kon alleen door steeds weer dat kritisch verstand opzij te zetten.
Het blijft namelijk zeggen dat ik niet onzeker moet zijn.
Dat ik nu toch onderhand wel eens een keer die Zen-staat bereikt moet hebben.
En dan wil ik daar minder mijn best in doen.
En dan natuurlijk niet zo hard proberen om daar minder mijn best in te doen.
En lachen om mezelf als ik het toch doe.
Dat ik niet de enige ben, helpt.
En daarom schrijf ik dit. Zodat jij hopelijk denkt “O ja, zie je wel, ik ben niet raar of gek, ik loop niet achter bij – de rest-“
Dat je even achterover leunt, diep in- en uitademt en voelt:
“Vandaag ben ik precies wie ik moet zijn vandaag.”
En ja, dat woord staat er expres 2 keer 🙂
Mijn komende levensjaar zal ik je blijven herinneren, helpen verzachten, ruimte bieden om te landen.
Zodat je je elke keer weer herinnert dat je goed bent zoals je bent.
Met angst. Met verdriet. Met boosheid.
Je bent altijd goed genoeg en je doet wat je kunt. Elke dag weer.